تأثیر عناصر آلیاژی

تأثیر عناصر آلیاژی

تأثیر عناصر آلیاژی

تأثیر عناصر آلیاژی | کربن : در فولادهای کربنی میزان کربن ممکن است از چند صدم درصد تا نزدیک به ۲ تغییر کند .

افزایش میزان کربن بالا رفتن خواص سختی و استحکام فولاد میگردد و مقدار پرلیت را در ساختار میکروسکوپی افزایش می دهد تا اینکه در ۰٫۸ کربن ساختار زمینه کاملاً پرلیتی خواهد شد.

کربن نقش اساسی را در فولادها داراست و آبکاری آنها را ممکن می سازد.

فولاد کمتر از ۰٫۲ کربن عملاً آبکاری عملاً آبکاری نمی شود، بیش از این مقدار تا حدود ۱٫۲ سختی فولاد پس از آبکاری به سرعت زیاد  میشود.

از این حد به بعد، سختی فولاد افزایش نیافته و خصوصیات چکش خواری خود را از دست میدهد.

منگنز:

این عنصر خاصیت اکسیژن زدائی خوبی دارد. ترکیب شده و سولفید منگنز تشکیل میدهد و از ترکیب گوگرد با آهن جلوگیری میکند. بطور کلی بالا بودن مقدار منگنز باعث درشت شدن دانه های فولاد میشود.

در حضور منگنز عملیات آهنگری راحت تر انجام میگیرد.

منگنز مقاومت و سختی را بالا برده و فولاد را جهت آبکاری آماده تر می نماید، منگنز اضافی فولاد را شکننده میکند.

گوگرد:

گوگرد در فولاد بعنوان یک ناخالصی محسوب میشود. این  عنصر با آهن یک ترکیب اتکتیکی با نقطه ذوب پایین بنام سولفید آهن میدهد.

این ترکیب در مرز دانه های فولاد نشسته و با توجه به نقطه ذوب پایین در حین عملیات حرارتی، ذوب شده و باعث گسیختگی و ترک میگردد.

وجود منگنز در فولاد بعلت میل ترکیبی بیشتر آن با گوگرد نسبت به آهن باعث تشکیل می گردد. دارای نقطه ذوب بالاتری نسبت به میباشد و بهمین دلیل در اثر حضور منگنز، مسئله گسیختگی و ترک به حداقل ممکن می رسد.

عناصری نظیر اثرات مظر گوگرد را کاهش داده ولی عناصری  چون اثر مضر گوگرد را تشدید میکنند.

آخالهای گوگرد اثرات بسیار مضری داشته و قابلیت جوشکاری و مقاومت در مقابل خوردگی را نیز کاهش میدهند.

به همین دلیل مقدار گوگرد در فولاد باید بسیار محدود و کم باشد و بسته به نوع فولاد درصد گوگرد از بوده و در فرآیند جوشکاری تا حد تقلیل می یابد و از این محدوده نباید تجاوز کند.

فسفر:

فسفر در آهن حل شده و تکشیل فسفید آهن و فاز را میدهد، فسفر در آهن بشدن حد الاستیک و حد گسیتختگی را بالا برده در حالیکه قابلیت پلاستیسیته را به طور قابل توجهی کاهش میدهد.

کاهش شکل پذیری در فولاد در اثر وجود فسفر خود به مقدار کربن موجود در فولاد بستگی داشته و هر چه مقدار آن بیشتر باشد اثر فسفر بر روی کاهش خاصیت پلاستیسیته بیشتر است.

برای اکثر فولادها، فسفر یک ناخاصلی محسوب می گردد و مقدار درصد آن بسته به مرغوبیت فولاد، نباید تجاوز کند.

تأثیر عناصر آلیاژی | تأثیر عناصر آلیاژی | تأثیر عناصر آلیاژی | تأثیر عناصر آلیاژی

 

 

Print Friendly, PDF & Email
, , , ,
نوشتهٔ پیشین
فولادهای کربنی
نوشتهٔ بعدی
ظرفیت سازی ۵۵ میلیون تنی زنجیره فولاد و ۲۱۵ هزار تنی تولید مس کاتد در دولت یازدهم

پاسخی بگذارید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

این فیلد را پر کنید
این فیلد را پر کنید
لطفاً یک نشانی ایمیل معتبر بنویسید.
برای ادامه، شما باید با قوانین موافقت کنید

تأثیر عناصر آلیاژی

تأثیر عناصر آلیاژی | کربن : در فولادهای کربنی میزان کربن ممکن است از چند صدم درصد تا نزدیک به ۲ تغییر کند .

افزایش میزان کربن بالا رفتن خواص سختی و استحکام فولاد میگردد و مقدار پرلیت را در ساختار میکروسکوپی افزایش می دهد تا اینکه در ۰٫۸ کربن ساختار زمینه کاملاً پرلیتی خواهد شد.

کربن نقش اساسی را در فولادها داراست و آبکاری آنها را ممکن می سازد.

فولاد کمتر از ۰٫۲ کربن عملاً آبکاری عملاً آبکاری نمی شود، بیش از این مقدار تا حدود ۱٫۲ سختی فولاد پس از آبکاری به سرعت زیاد  میشود.

از این حد به بعد، سختی فولاد افزایش نیافته و خصوصیات چکش خواری خود را از دست میدهد.

منگنز:

این عنصر خاصیت اکسیژن زدائی خوبی دارد. ترکیب شده و سولفید منگنز تشکیل میدهد و از ترکیب گوگرد با آهن جلوگیری میکند. بطور کلی بالا بودن مقدار منگنز باعث درشت شدن دانه های فولاد میشود.

در حضور منگنز عملیات آهنگری راحت تر انجام میگیرد.

منگنز مقاومت و سختی را بالا برده و فولاد را جهت آبکاری آماده تر می نماید، منگنز اضافی فولاد را شکننده میکند.

گوگرد:

گوگرد در فولاد بعنوان یک ناخالصی محسوب میشود. این  عنصر با آهن یک ترکیب اتکتیکی با نقطه ذوب پایین بنام سولفید آهن میدهد.

این ترکیب در مرز دانه های فولاد نشسته و با توجه به نقطه ذوب پایین در حین عملیات حرارتی، ذوب شده و باعث گسیختگی و ترک میگردد.

وجود منگنز در فولاد بعلت میل ترکیبی بیشتر آن با گوگرد نسبت به آهن باعث تشکیل می گردد. دارای نقطه ذوب بالاتری نسبت به میباشد و بهمین دلیل در اثر حضور منگنز، مسئله گسیختگی و ترک به حداقل ممکن می رسد.

عناصری نظیر اثرات مظر گوگرد را کاهش داده ولی عناصری  چون اثر مضر گوگرد را تشدید میکنند.

آخالهای گوگرد اثرات بسیار مضری داشته و قابلیت جوشکاری و مقاومت در مقابل خوردگی را نیز کاهش میدهند.

به همین دلیل مقدار گوگرد در فولاد باید بسیار محدود و کم باشد و بسته به نوع فولاد درصد گوگرد از بوده و در فرآیند جوشکاری تا حد تقلیل می یابد و از این محدوده نباید تجاوز کند.

فسفر:

فسفر در آهن حل شده و تکشیل فسفید آهن و فاز را میدهد، فسفر در آهن بشدن حد الاستیک و حد گسیتختگی را بالا برده در حالیکه قابلیت پلاستیسیته را به طور قابل توجهی کاهش میدهد.

کاهش شکل پذیری در فولاد در اثر وجود فسفر خود به مقدار کربن موجود در فولاد بستگی داشته و هر چه مقدار آن بیشتر باشد اثر فسفر بر روی کاهش خاصیت پلاستیسیته بیشتر است.

برای اکثر فولادها، فسفر یک ناخاصلی محسوب می گردد و مقدار درصد آن بسته به مرغوبیت فولاد، نباید تجاوز کند.

تأثیر عناصر آلیاژی | تأثیر عناصر آلیاژی | تأثیر عناصر آلیاژی | تأثیر عناصر آلیاژی

 

 

Print Friendly, PDF & Email

پاسخی بگذارید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

این فیلد را پر کنید
این فیلد را پر کنید
لطفاً یک نشانی ایمیل معتبر بنویسید.
برای ادامه، شما باید با قوانین موافقت کنید

فهرست